Merytoryczna działalność Oddziału Warszawskiego jest realizowana przez Koła Zakładowe, m.in. działające przy Instytucie Techniki Budowlanej, WACETOB-ie, Prochemie, Politechnice Warszawskiej, Ośrodku Rzeczoznawstwa i Techniki Budowlanej. Szczególne miejsce w Oddziale zajmuje Koło Seniorów. Na uwagę zasługują aktywność Kół Młodych przy Politechnice Warszawskiej, Wojskowej Akademii Technicznej i Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Koła należące do Oddziału Warszawskiego PZITB znajdują się także w Ciechanowie, Pruszkowie, Pułtusku i Siedlcach.
Na podkreślenie zasługuje liczny udział działaczy Oddziału w różnych organach Mazowieckiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa, w pracach Zarządu Głównego i jego Komitetów, a także w pracach Komitetu Organizacyjnego oraz Sadu Konkursu PZITB "Budowa Roku".
Za początek Oddziału Warszawskiego Polskiego Związku Inżynierów Budowlanych, przyjęto 4 maja 1934 r. Wtedy to odbył się zjazd założycielski PZIB z udziałem 150 uczestników. Wobec niezbyt licznej wówczas grupy aktywnie działających członków przyjęto, że Zarząd Główny pełnić będzie jednocześnie funkcję Zarządu Oddziału Warszawskiego. Przy dużym udziale działaczy Oddziału organizowano zjazdy naukowe i organizacyjne, a także I Kongres Inżynierów Polskich w 1937 r. we Lwowie, w którym uczestniczyło 2200 inżynierów z 14 stowarzyszeń.
Na III Zjeździe w 1937 r., wobec zwiększenia liczby członków do 357, Oddział Warszawski został oddzielony od Zarządu Głównego, współpracując nadal ściśle i obsadzając całe prezydium ZG, z wyjątkiem prezesa.
Poza normalną działalnością Oddział zajmował się sprawami obronności Warszawy, powołując w 1939 r. Komisję Obrony Przeciwlotniczej z przewodniczącym Józefem Szychowskim i zastępcą Wiktorem Srowskim. Komisja współpracowała z Zarządem Miasta st. Warszawy przy przygotowaniu obrony miasta, do której zgłosiło się 110 członków Oddziału. Z chwilą wybuchu wojny działalność PZIB została zawieszona, a z momentem kapitulacji Warszawy – zeszła do podziemia.
Większość członków PZIB brała udział w wojnie 1939 r., jako oficerowie rezerwy. Straty dla całego PZIB, grupującego w 1939 r. 810 członków, szacuje się po Powstaniu Warszawskim i zakończeniu wojny na 45%, a dla Warszawy na 60%. Działalność członków i Zarządu Oddziału w tym czasie rozpadła się na szereg ognisk tworzonych w różnych warunkach. Istotną rolę odegrała grupa techniczna utworzona z członków Oddziału przy sztabie powołanym przez prezydenta Stefana Starzyńskiego. Działalność tej grupy trwała do końca 1939 r. i polegała na doraźnej pomocy przy zabezpieczaniu uszkodzonych budynków, usuwaniu gruzów, budowie schronów i barykad, a także ewidencjonowaniu strat w budynkach i urządzeniach miejskich.
W latach okupacji niemieckiej Zarząd Oddziału organizował działalność konspiracyjną członków, a szczególnie chlubną kartę w tych zapisała formacja Armii Krajowej o kryptonimie ,,Ciągnik”, rozwijająca się na bazie PZIB i rozprzestrzeniająca swą działalność na resztę kraju. Dokonywano wywiadów technicznych dla celów dywersyjnych Armii Krajowej, inwentaryzowano urządzenia techniczne, zakłady produkcyjne, umocnienia, komory minowe, konstrukcje saperskie i inne. Jeszcze w czasie działań wojennych organizacja ,,Ciągnik” podjęła prace nad opracowaniem programów odbudowy zniszczeń. Prace te były kontynuowane po upadku Powstania Warszawskiego w Milanówku, gdzie znalazła się część wypędzonych z Warszawy działaczy. Pozwoliło to na planowe przystąpienie do odbudowy miasta bezpośrednio po II wojnie światowej.
